himalaya, dak van de wereld en veel chinezen!

Na Kathmandu of hoe je dat ook schrijft, zijn we naar Bakthapur vertrokken een mooi plaatsje waar je geld moest betalen om binnen te komen wat niet mocht want de entreegelden zouden exclusief zijn, vandaar dat we gisteren gratis naar het teracotta leger zijn gegaan.

In Bahktapur was het dus heel mooi en de hoteleigenaren waren ook gezellig (eindelijk!!) Er werkte een Nepalese jongen die het heel erg leuk vond om met ons te praten aangezien hij in Amerika gestudeerd had en vandaar als toerist aangezien werd. Hij wilde ooit nog wel iets verbeteren in zijn land wat betreft de agricultuur, veel succes wensten we hem ;)

Na Baktapur bereikten we de eerste topjes van de Himalaya. Hoger en hoger gingen we, tot we het eerste hotel bereikt hadden in Nagarkot. Er was werkelijk waar NIETS maar dan ook echt helemaal NIETS te beleven maar wel een prachtig uitzicht op het bergendal, waar de mist helaas een spelbreker was. Maar we hebben er wel gezellig een biertje kunnen pakken op een prachtig terras met dito uitzicht.
Na een vrij moeizame grensovergang met de bagage bovenop de bus gebonden en een strontzieke Mel tegen Mark aan geplet in een minibusje gemaakt voor nog mini achtigere mensjes: Zang Mu, ja wat kunnen we erover zeggen behalve chagrijnige chinezen en weinig in de keuken wat op de kaart stond: vrij weinig.Oh ja, de jakballen waren wel okee.

Tot hier ging alles goed en wel met Mark en Mel, tot Nyalam de horizon bereikte (na overnacht te hebben zonder fatsoenlijk water of wc)
Hier kwamen we terecht in een smerig guesthouse vol met Letten die zich massaal aansloten bij een sekte die midden in de nacht besloten een zenmeditatieoefening met veel gehum en gezang te doen, tot genoegen van ons, die met 4tal gepropt lag in een vochtig hok. Maar wel met bedtime story met dank aan Edwin.

Mark zijn eerste hoofdpijn verschijnselen begonnen al te komen maar Mel had behalve kapot bovenaan de trap te verschijnen nergens last van. Tot aan tutututuuuuuuuuuu Tingri. Ja natuurlijk hebben we enorm genoten van de prachtige vergezichten en de bijna mount everest behalve dat ene wolkje wat ervoor hing, dus we besloten een wandelingetje te maken naar het dorpje nabij. 2 stappen later kreeg Mel kotsneigingen enz. dus hebben we maar een praatje gemaakt met onze gids Cal (Zang), die zijn vrouw moet delen met 4 broers dus dan valt een beetje misselijkheid best mee.

Kal Zangh is een prima vent verder die 10 keer de mount everest opgeklommen is tot het laatste basiskamp op 7500 meter zonder speciale kleding, ook de chauf was een toffe peer die een bloedhekel had aan politie en chinezen en goed lag bij de vrouwtjes als hij zijn cowboyhoed op had.

Kal heeft ons dus heel Tibet zowat laten zien en hij was erg verlegen, maar uiteindelijk durfde hij het in Shigatse aan om voor de groep een praatje te houden. Daarna was iedereen op slag verliefd, zo schattig deed hij zijn best.

Na een hoop mooie bergen, veel yaks, boertjes langs te weg in tentjes en leuke huisjes, tempeltjes, kloosters en stoepas, hebben we ook nog een schorpioenenmeer gezien (niet dat er een schorpioen in te vinden was maar blijkbaar lag het meer aan de vorm van het meer) zijn we in Lhasa beland. Hier hebben we het Potalapaleis en Joris en Anja ontmoet, wat was dat goed geregeld van ons dat we precies tegelijk op dezelfde plek waren!
Dat was bij de debatterende monniken, die gaan elke dag discussieren tussen 3 en 4, onder begeleiding van veel handjeklap en kettinggedraai.

Lhasa was een erg leuke stad met wel veel chinezen maar gelukkig ook Tibetanen en 1 aardige Chinees. De rest liep vooral voor je voeten, drong voor of snauwde je af. De Tibetaantjes daarentegen steken vrolijk hun tong naar je uit als je tashi delek tegen ze zegt, vooral de ouwe mevrouwtjes waren lief met hun gebedsrolletjes.

Bij deze een 36-urig intermezzo in de trein incl 50 man personeel in stinkend restaurantje. Melanie had gewonnen van Mark met stratego.
Mark sliep vooral. Mark heeft gewonnen met geesten.

Dus na dit lange verhaal zijn we beland in Xi'an met onze gezellige gids Bruce (Lee). Hij wordt niet door iedereen evenveel gewaardeerd daar hij nogal veel standaard grapjes maakt, hij viel door de mand toen een mannetje van een winkeltje bij de kleine pagode precies dezelfde grapjes maakte op dezelfde volgorde. Maar hij doet wel zijn best.
O ja, het terracottaleger was enorm en mooi. Het plakt hier.

Morgen zijn we in Peking. We proberen nog een laatste blogje te doen vanuit daarzo. Daag. Kempe, Ni hou, Tashi Delek en Namaste.

Ps suus wanneer komt die kleine er nou eens een keertje uitgefloept??? ;) Of wacht ze op ons, das wel heel lief..